Koloniale Amerikaanse huisstijlen (2024)

De Pilgrims waren niet de enige mensen die zich in Koloniaal Amerika vestigden . Tussen 1600 en 1800 stroomden mannen en vrouwen toe uit vele delen van de wereld, waaronder Duitsland, Frankrijk, Spanje en Latijns-Amerika. Families brachten hun eigen culturen, tradities en bouwstijlen mee. Nieuwe huizen in de Nieuwe Wereld waren net zo divers als de inkomende bevolking.

Toen zilversmid Paul Revere in 1770 een opknapper kocht, was het huis in Boston, Massachusetts al 100 jaar oud. Met behulp van lokaal beschikbare materialen bouwden de Amerikaanse kolonisten wat ze konden en probeerden ze de uitdagingen aan te gaan die werden gesteld door het klimaat en het landschap van het nieuwe land. Ze bouwden de soorten huizen die ze zich herinnerden, maar ze innoveerden ook en leerden soms nieuwe bouwtechnieken van indianen. Naarmate het land groeide, ontwikkelden deze vroege kolonisten niet één, maar vele, unieke Amerikaanse stijlen. Eeuwen later leenden bouwers ideeën uit de vroege Amerikaanse architectuur om koloniale en neokoloniale stijlen te creëren.

Koloniaal New England (1600s-1740)

De eerste Britse kolonisten in New England bouwden houten huizen die vergelijkbaar waren met de huizen die ze in hun thuisland hadden gekend. Hout en steen waren typische fysieke kenmerken van New England . De enorme stenen schoorstenen en ruitvormige ramen die in veel van deze huizen te vinden zijn, hebben een middeleeuws tintje. In feite worden ze vaak post-middeleeuws Engels genoemd. Omdat deze constructies met hout zijn gebouwd, zijn er nog maar een paar intact. Toch zul je charmante koloniale kenmerken van New England vinden die zijn verwerkt in moderne neokoloniale huizen.

Duitse koloniale (1600-midden van de 19e eeuw)

Toen Duitsers naar Noord-Amerika reisden, vestigden ze zich in New York, Pennsylvania, Ohio en Maryland. Steen was er in overvloed, en de Duitse kolonisten bouwden stevige huizen met dikke muren, zichtbaar houtwerk en met de hand uitgehouwen balken. De Jacob Keim-boerderij uit 1753 in Oley, Pennsylvania, is typerend voor deze volkstaal koloniale stijl. Het oorspronkelijke huis was gemaakt van lokale kalksteen en had ook een pannendak van rode klei dat typerend was voor de biberschwanz of "beverstaart" platte pannendaken van Beieren in Zuid-Duitsland.

Spaanse koloniale (1600-1900)

De term Spaans koloniaal wordt vaak gebruikt om elegante stucwerkhuizen met fonteinen, binnenplaatsen en gedetailleerd houtsnijwerk te beschrijven. Maar waarschijnlijk zijn die pittoreske huizen romantische Spaanse koloniale opwekkingen . Vroege ontdekkingsreizigers uit Spanje, Mexico en Latijns-Amerika bouwden rustieke huizen van hout, adobe, gemalen schelpen (coquina) of steen. Aarde, riet of rode kleipannen bedekten lage, platte daken. Californië en het Amerikaanse zuidwesten zijn ook de thuisbasis van Pueblo Revival-huizen die Spaanse stijl combineren met Indiaanse ideeën.

Er zijn nog maar weinig originele Spaanse huizen uit het koloniale tijdperk over, maar er zijn prachtige voorbeelden bewaard gebleven of gerestaureerd in St. Augustine, Florida , de locatie van de eerste permanente Europese nederzetting in Amerika. Het González-Alvarez-huis zou het oudste Spaanse koloniale huis van de stad uit de 17e eeuw zijn.

Volgens de Nationale Parkdienst.

"Het oorspronkelijke huis was een rechthoekig stenen huis van één verdieping met dikke coquina-muren die waren gepleisterd met kalk en witgekalkt. De twee grote kamers van het huis waren bedekt met een schilddak dat met hout was bedekt en hadden een tabby-vloer (een mengsel van schelpen, kalk , en zand) en grote ramen zonder glas."

Na de Spaanse en Engelse bezetting en vernietiging werd het huidige huis gebouwd in de 18e eeuw.

Nederlandse koloniale (1625-midden van de 19e eeuw)

Net als de Duitse kolonisten brachten Nederlandse kolonisten bouwtradities mee uit hun thuisland. Ze vestigden zich voornamelijk in de staat New York en bouwden huizen van baksteen en steen met daklijnen die de architectuur van Nederland weerspiegelden. De Hollandse koloniale stijl wordt gekenmerkt door het gambrel dak . Dutch Colonial werd een populaire heroplevingsstijl en huizen uit de 20e eeuw hebben vaak het karakteristieke ronde dak.

Cape Cod-huizen (1690-midden van de 19e eeuw)

Een Cape Cod-huis is een soort New England Colonial. De huizen van Cape Cod, genoemd naar het schiereiland waar de pelgrims voor het eerst voor anker gingen, zijn gebouwen van één verdieping die zijn ontworpen om de kou en sneeuw van de Nieuwe Wereld te weerstaan. De huizen zijn net zo nederig, onopgesmukt en praktisch als hun bewoners. Eeuwen later omarmden bouwers de praktische, voordelige Cape Cod-vorm voor goedkope woningen in buitenwijken in de Verenigde Staten. Zelfs vandaag de dag suggereert deze no-nonsense stijl knus comfort. Huizen in Cape Cod-stijl zijn misschien niet allemaal uit het koloniale tijdperk, maar het iconische ontwerp maakt deel uit van het historische weefsel van Amerika.

Stone Ender-huizen (1600s-1800s)

Uiteindelijk waren vroege koloniale huizen in de Verenigde Staten volkstaal - dat wil zeggen, lokale, huishoudelijke, pragmatische architectuur gebouwd met inheemse bouwmaterialen. In het gebied dat nu bekend staat als Rhode Island, was kalksteen een gemakkelijk verkrijgbaar bouwmateriaal. Kolonisten begonnen huizen te bouwen die ze in het westen van Engeland hadden gezien met materialen die waren verzameld aan de Blackstone River in het noorden van Rhode Island. Deze stijl van huis werd bekend als de Stone Ender, omdat slechts één uiteinde van het huis van steen was - een stenen verlenging van een enorme schoorsteen.

Georgische koloniale (1690s-1830)

De Nieuwe Wereld werd al snel een smeltkroes. Terwijl de 13 oorspronkelijke koloniën floreerden, bouwden meer welvarende families verfijnde huizen die de Georgische architectuur van Groot-Brittannië imiteerden. Vernoemd naar Engelse koningen, is een Georgisch huis lang en rechthoekig met ordelijke rijvensters die symmetrisch zijn gerangschikt op de tweede verdieping. Tijdens de late jaren 1800 en de eerste helft van de 20e eeuw weergalmden veel huizen uit de koloniale heropleving de koninklijke Georgische stijl.

Franse koloniale (1700s-1800s)

Terwijl de Engelsen, Duitsers en Nederlanders een nieuwe natie opbouwden langs de oostkust van Noord-Amerika, vestigden Franse kolonisten zich in de Mississippi-vallei, vooral in Louisiana. Franse koloniale huizen zijn een eclectische mix, waarbij Europese ideeën worden gecombineerd met praktijken die zijn geleerd uit Afrika, het Caribisch gebied en West-Indië. Ontworpen voor de hete, moerassige regio, zijn traditionele Franse koloniale huizen op pieren gebouwd. Brede, open portieken (galerijen genaamd) verbinden de binnenkamers.

Federaal en Adam (1780-1840)

Federalistische architectuur markeert het einde van het koloniale tijdperk in de nieuw gevormde Verenigde Staten. Amerikanen wilden huizen en overheidsgebouwen bouwen die de idealen van hun nieuwe land uitdrukten en ook elegantie en welvaart uitstraalden. Met neoklassieke ideeën van een Schotse familie van ontwerpers - de gebroeders Adam - bouwden welvarende landeigenaren mooiere versies van de sobere Georgische koloniale stijl. Deze huizen, die Federaal of Adam genoemd kunnen worden, kregen portieken, balustrades, bovenlichten en andere versieringen.